آه از این توبه و پیمانه که بشکست به هم

وَعَدتُکِ أن لا أُحِبُّکِ..
ثُمَّ أمامَ القَرارِ الکَبیرِ جَبنتُ
وَعَدتُکِ أن لا أعود وَ عُدتُ
وَ أن لا أموت اشتیاقاً وَ مِتُّ
وَعَدتُکِ..
أن لا أکون ضعیفاً... وَ کُنتُ..
وَ أن لا أقول بِعینیکِ شِعراً..
وَ قُلتُ...
لقد کُنتُ أکذبُ ...مِن شِدّةِ الصِّدقِ ..
وَ الحمدُ للّهِ ...
أنّنی کذبتُ ...

قول دادم که دوستت نداشته باشم

سپس در برابر این تصمیم بزرگ ترسیدم

قول دادم که برنگردم و برگشتم
و از دلتنگی نمیرم و مُردم ...
قول دادم
که ضعیف نباشم... و بودم
که برای چشمانت شعری نسرایم و سرودم

دروغ می‌گفتم از شدت راستگویی
و خدا را شکر که دروغ می‌گفتم ..